Sa buhay kolehiyo, mahirap makahanap ng mga taong totoo sa'yo. Yung tipong kahit hindi ka man nakatalikod, pero hinding hindi ka nila sasaksakin patalikod. Pero sa totoo lang, sa panahon ngayon, mahirap ng magtiwala. Yung pagtitiwalaan mo sila pero idedecline naman nila. Kasama mo silang tumawa, pero kapag hindi na happy moments, hindi mo na sila mahagilap. Yung tipong sasang-ayunan ka nila sa mga opinyon mo, hinaing mo, at mga problema mo, pero sa totoo lang, sa isip isip nila, wala silang pakialam sayo.
Pero siguro sa lahat ng pangit na nangyari sakin, despite sa pagiging loko loko ko, pagiging sinungaling ko, pagiging matigas ang ulo ko, wala akong pinapakinggan, sa pagiging impulsive ko sa pagdedesisyon, sa pagiging topakin ko, pagiging mapang asar ko, kung madalas nakakapikon ako, hindi nila maunawaan yung mga pananaw ko, na kahit aminin ko sa sarili ko na minsan hindi ko rin maintindihan yung sarili ko, bukod sa Panginoon, magulang at mga kaibigan ko noong high school, may dalawang lalaki na patuloy umiinti, gumagabay, at minamahal ako sa lahat ng mga imperfections ko.
Madalas mang maramdaman ko na hindi nila ko maintindihan pero sa tuwing hindi ko na kayang lumaban, may dalawang kamay na hahawak sakin at sasabihing "Kaya mo yan! Ikaw pa ba?"
